پكتين در ابتدا در محصولات خانگی و برای ژلاتینی کردن مربا ها استفاده می شد، اما از اوايل قرن بيستم به صورت صنعتی به توليد رسید. ویژگی های بارز این محصول که استفاده از آن را مورد توجه قرار داده است ژلاتينی , تغليظ كنندگی و نگهدارنده بودن این محصول است. امروزه نيز در صنايع متنوعی نظير تهيه ماست، شيرينی و نوشيدنی های اسيدی شيری مورد استفاده قرار می گيرد.اسيدهای موجود در پليمر ممكن است به صورت اسيدهای متيل شده دربيايند و يا به شكل اسيدهای آزاد مثل پروتوپكتين، اسيد ژلاتينی، اسيد پكتينی و پكتين باشند. دسته بندی پكتين ها با توجه به ميزان متيل آنها انجام می شود. این محصول با درجه متيل بالا جهت ژلاتينی شدن به شكر نياز دارد. اما با درجه متيل پائين برای ژلاتينی شدن نيازی به شكر نداشته و با يونهای فلزی به ويژه كلسيم تركيب شده و حالت ژله ای به خود می گيرند. ميزان قند موجود در پكتين تجاری در حدود 10 الي 15 درصد بوده و تحت عنوان مواد تركيبی و يا قندهای خنثی ناميده می شوند. امروزه جوامع بشری به رابطه مستقيم بین تغذيه و سلامت پی برده اند. پكتين نيز امروزه به عنوان يكی از افزودني های غذايی عمومی در راستای حفظ سلامت جسمی محسوب می شود. 

این محصول در ابعاد صنعتی به دو روش تهیه می شود. روش اول با تکنولوژی معمول (رقیق سازی اسید) بوده که حتی در ظرفیت های پایین و متوسط نیز قابلیت اجرایی دارد. روش دوم بیوتکنولوژی است که روشی جدید در توليد پكتين است و در كشورهای صنعتی در حال اجرا می باشد. محصول توليدی اين تكنولوژی از كيفيت بالاتری به نسبت تكنولوژی معمول برخوردار می باشد اما  هزينه تامين ماشین آلات و همچنين سطح تخصص و تكنولوژی در اين حالت بالا بوده و نیاز به افراد بسيار متخصص در راهبری واحد صنعتی می باشد. از طرف ديگر با در نظر گرفتن هزينه های بالای اين تكنولوژی، بايد گفت كه اين روش ساخت در ظرفیت های بالا از توجيه اقتصادی قابل قبول برخوردار می باشد و برای ظرفیت های پایین و متوسط توجیه پذیری اقتصادی ندارد.